Ο Γιάννης Φιλέρης θυμάται τις διηγήσεις του Γιάννη Διακογιάννη για τον κορυφαίο στρατηγό Μίμη Δομάζο, που αγάπησε την μπάλα όσο κανένας άλλος Έλληνας
Θυμάμαι ακόμα κάποιες ωραίες οικογενειακές συγκεντρώσεις, παλιά στο Παγκράτι. Ο Γιάννης Διακογιάννης που του άρεσε η καλή παρέα (και ακόμα περισσότερο το καλό κρασί) του πατέρα μου, όταν η κουβέντα γυρνούσε κάποια στιγμή στο ποδόσφαιρο, έλεγε πάντα: "Εντάξει εσύ Βασίλη είσαι Ολυμπιακός, αλλά σαν το Δομάζο δεν ξαναβγαίνει παίκτης στην Ελλάδα. Όπως δεν βγήκαν ξανά Πούσκας και Ντι Στέφανο..."
Για τον κορυφαίο Έλληνα αθλητικό συντάκτη ο "στρατηγός" συγκέντρωνε όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έβαζε στην κορυφή. "Μπορεί σαν ποδοσφαιρικά ταλέντα να υπήρξαν κι άλλοι, ενδεχομένως καλύτεροι του, ο Δομάζος όμως είχε όλο το πακέτο. Τέχνη, σκέψη, καθοδήγηση. Κανείς άλλος δεν εξέλιξε αυτές τις τρεις ιδιότητες, όπως ο "κοντός". Γι αυτό, κατά τη γνώμη μου, ήταν ο καλύτερος..."¨
Ο αείμνηστος Διακογιάννης δεν μεροληπτούσε, επειδή συμπαθούσε τον Παναθηναϊκό (και τη Ρεάλ Μαδρίτης επίσης, για Πούσκας και Ντι Στέφανο). Είχε αξιολογήσει με τις επιδόσεις αλλά και τα ίδια τα μάτια του όλους τους ποδοσφαιριστές που έζησε στην πολύχρονη σπουδαία δημοσιογραφική διαδρομή του, άρα ήξερε καλά τι έλεγε.
Προφανώς σε μια οικογένεια ολυμπιακών όπως η δική μου, ο Μίμης Δομάζος δεν ήταν ένα από τα πολυαγαπημένα πρόσωπα. Είχε, όμως, τον σεβασμό και την αναγνώριση που κερδίζουν με το σπαθί τους οι κορυφαίοι. Κι αν ο μεγάλος άσος που έφυγε από κοντά μας την Παρακευή το πρωί, δυο μέρες μετά τα γενέθλια των 83 χρόνων του, κέρδισε κάτι -εκτός από τους τίτλους, τη φήμη και τη δόξα που συνόδευσαν την καριέρα του-ήταν η καθολική αναγνώριση. Όταν έγινε, άλλωστε, η σχετική ψηφοφορία συμπεριλήφθηκε στους 100 πιο δημοφιλείς Έλληνες του 20ού αιώνα...
Στρατηγός όλης της Ελλάδας
Ο Δομάζος δεν ήταν ο στρατηγός μόνο του Παναθηναϊκού, αλλά ολόκληρου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γι αυτό και στη μεγάλη Εθνική Ομάδα των βιρτουόζων Παπαϊωάννου, Κούδα, Σιδέρη, ποδοσφαιριστών με αντίστοιχο ποδοσφαιρικό βεληνεκές, η φανέλα με το 10 πήγαινε δικαιωματικά σε αυτόν. Ήταν και θα είναι στο δικό μας ποδοσφαιρικό σύμπαν το δέκα το καλό.
Τι κρίμα που για ένα καπρίτσιο του προπονητή Νταν Γεωργιάδη, ο Δομάζος είχε αποκλειστεί από τον περίφημο αγώνα με τη Ρουμανία, η οποία χάρη στο 2-2 που πήρε στο Καραϊσκάκη ταξίδεψε στα γήπεδα του Μουντιάλ 1970 στο Μεξικό.
Όπως διηγιόταν (πάλι) ο Γιάννης Διακογιάννης στον Παναθηναϊκό του Γουέμπλεϊ, ο Φέρεντς Πούσκας τον άφηνε να κάνει ό,τι θέλει: "Τι να του πω δηλαδή; Είναι ένας ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής. Είναι ευτυχία που τον έχω στην ομάδα μου". Ο "Πάντσο" άλλωστε δεν ήταν ένας προπονητής με την πλήρη έννοια του όρου. Περισσότερο έμοιαζε με μάνατζερ προσωπικοτήτων, από τις πολλές που είχε τότε ο ΠΑΟ, με προεξάρχουσα τη μορφή του κοντού μαέστρου.
Ο Πούσκας έλεγε δυο λόγια, έφτιαχνε τους νεαρούς, έψηνε τους μεγάλους και για τα υπόλοιπα μέσα στο χορτάρι φρόντιζε ο νεαρός που είχε κλέψει την παράσταση από την Άμυνα Αμπελοκήπων, υπέγραψε στον Παναθηναϊκό για μια πορτοκαλάδα και έγινε ηγέτης του σχεδόν από την πρώτη του εμφάνιση.
Η συνύπαρξη με τον ψηλό Αντώνη Αντωνιάδη έφερε στα ελληνικά γήπεδα ένα αξεπέραστο δίδυμο σε δημιουργία και εκτέλεση, αφού ο Δομάζος έκοβε και ο Αντωνιάδης έραβε. Ή το αντίθετο; Από κάποια στιγμή και μετά βρίσκονταν με κλειστά τα μάτια, πριν ο ο κοντός αποφασίσει να κάνει τη σέντρα, ο ψηλός ήξερε που θα πάει η μπάλα. Σαν από μια συγκυρία αυτής της κοινής ζωής τους με τα "πράσινα" ήρθε και η σχεδόν ταυτόχρονη εισαγωγή του Αντωνιάδη στο νοσοκομείο, με συμπτώματα πνευμονίας. Αχώριστοι...
Η ζωή του όλη...
Ο Μίμης Δομάζος έζησε έντονα. Ο γάμος του με την Βίκυ Μοσχολιού, όπως λένε οι αυτόπτες μάρτυρες δημιούργησε το αδιαχώρητο έξω από τη Μητρόπολη, αφού ο κόσμος έφτανε μέχρι το Σύνταγμα. Κι ο χωρισμός τους επίσης ήταν ένα τεράστιο θέμα, δώδεκα χρόνια αργότερα. Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής ξαναπαντρεύτηκε (την Αργυρώ Θεοδώρου), έκανε μια ακόμη κόρη (είχε δυο από τον γάμο του με τη Μοσχολιού) και έζησε πάντα ερωτευμένος με την μπάλα.
Έμοιαζε σα να έχει γεννηθεί στα στενά αποδυτήρια της Λεωφόρου, ήξερε κάθε σπιθαμή του ιστορικού γηπέδου, όπως και την ίδια την ασπρόμαυρη Θεά. Απέξω κι ανακατωτά...
Έμαθε τα μυστικά της από μικρό παιδάκι, τα εξέλιξε με την πορεία της τεράστιας καριέρας του, στο τέλος της μιλούσε και εκείνη υπάκουε χωρίς πολλά-πολλά στις εντολές του. Ίσως να μην υπήρξε άλλος Έλληνας που να αγάπησε την μπάλα τόσο πολύ όσο αυτός!
Το μόνο που δεν του άρεσε του Δομάζου ήταν να τον κάνουν ... αλλαγή. Δυσφορούσε, μουρμούριζε και αν μπορούσε δεν θα βγαινε ποτέ από τα παιχνίδια.
Εδώ που τα λέμε, ελάχιστες φορές οι προπονητές τον έβγαζαν εκτός αγώνα, για θέματα ... τακτικής. Πώς άλλωστε να βγάλουν έξω τον άνθρωπο που έφτιαχνε την τακτική μέσα στο γήπεδο; Δεν ήταν δυνατό.
Η αγάπη του για το παιχνίδι ήταν απεριόριστη. Κάθε φορά που έπαιζαν οι παλαίμαχοι, δεν έλεγε να κουραστεί ... ποτέ. Το 1984 στο αντίο του με την Μπόκα Τζούνιορς στο Ολυμπιακό Στάδιο είχε ενθουσιάσει 50.000 θεατές με το τρομερό πάθος που έβγαζε στα 53 του χρόνια. Έτρεχε πολύ περισσότερο από τους νεαρότερους συμπαίκτες του, που τον έβλεπαν βέβαια με απεριόριστο σεβασμό...
Οι κοφτές ντρίπλες του, οι πάσες του, η διορατικότητα του, η τεράστια αντοχή του, τα έξοχα φάουλ και σουτ που δοκίμαζε έξω από την περιοχή, οι ... κεφαλιές και τα ανάποδα ψαλίδια, ήταν μέσα σε ένα απίστευτα πλούσιο ρεπερτόριο, που ξεδίπλωνε κάθε φορά μέσα στο γήπεδο.
Αγαπούσε υπερβολικά τον Παναθηναϊκό
Αγαπούσε επίσης υπερβολικά τον Παναθηναϊκό. Δέθηκε με το τριφύλλι, λατρεύτηκε από τον κόσμο. Όταν το 1978 αποχώρησε πικραμένος, για να φορέσει τα κιτρινόμαυρα της ΑΕΚ έδειξε μεν ότι παρέμενε ένας πολύ μεγάλος κεντρικός χαφ (στέφθηκε πρωταθλητής με την "Ένωση") αλλά όπως έλεγε "το αίμα νερό δε γίνεται". Την Κυριακή που μπήκε σαν φιλοξενούμενος στη Λεωφόρο για να παίξει με τη φανέλα της ΑΕΚ, παραδέχθηκε ότι δεν ήξερε που βρισκόταν.
'Ενα χρόνο μετά, οι "πράσινοι" διόρθωναν την αδικία και ο Δομάζος ξανάμπαινε στη Λεωφόρο σαν πραγματικός ηγέτης. Στο ντέρμπι της Λεωφόρου με τον (μετέπειτα πρωταθλητή) Ολυμπιακό, ο 38χρονος στρατηγός τρέχει ακατάπαυστα, οργώνει το γήπεδο, μοιράζει πάσες και είναι ο κορυφαίος παίκτης της ομάδας του στη νίκη με 2-0. Οι συμπαίκτες του, ο κόσμος και οι εφημερίδες αποθεώνουν τον 38χρονο βετεράνο, που έπαιζε σαν έφηβος.
Αυτή ήταν όμως η ζωή του όλη. Μια Κυριακή στη Λεωφόρο, ένα ντέρμπι, μια πάσα, ένα γκολ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου