Η ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΤΟΥ ΕΝΟΡΙΑΚΟΥ Ι. ΝΑΟΥ ΑΓ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΚΙΑΤΟΥ

Την 8ην Νοεμβρίου 2024, παραμονή της εορτής του εν Αγίοις Πατρός Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως του εν Αιγίνη του Θαυματουργού, τελέσθηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός στον εορτάζοντα ομώνυμο Ι. Ναό στο Κιάτο από τους Πανοσ. Αρχιμ. π. Άνθιμο Παπαλεξόπουλο, Ιεροκήρυκα και Ηγούμενο της Ι. Μονής Παναγίας Πάντων Χαρά, ο οποίος προέστη και ομίλησε επίκαιρα και τους Αιδεσ. Πρωτ/ρους π. Σάββα Φιλίππου, Εφημέριο του Ι. Ναού Αγ. Δημητρίου Νεαπόλεως Κιάτου και π. Παναγιώτη Λαδά, Εφημέριο του εν λόγω Ι. Ναού και Πρεσβ. π. Γεώργιο Καλαντζή, Εφημέριο του Ι. Ναού Αγ. Δημητρίου Μελισσίου.

Το πρωΐ της φερωνύμου ημέρας της εορτής τελέσθηκε ο Πανηγυρικός Όρθρος και στην συνέχεια Αρχιερατική Θ. Λειτουργία υπό του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κεγχρεών κ. Αγαπίου, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεώς μας, συλλειτουργούντων των Αιδεσ. Πρωτ/ρων π. Αθανασίου Κοντογιάννη, Εφημερίου του Καθεδρικού Ι. Ναού Απ. Παύλου Κορίνθου, π. Παναγιώτου Λαδά, Εφημερίου του ως άνω Ι. Ναού και του Αρχιδιακόνου π. Χρήστου Χίλια.

Στην ομιλία του ο άγιος Κεγχρεών αναφέρθηκε στις δοκιμασίες των Χριστιανών με αφορμή τον «πολυβασανισμένο» Άγιο του περασμένου αιώνα αλλά και ένα κείμενό Του: «Τάς δοκιμασίας ἀπαιτεῖ ἡ τοῦ ἀνθρώπου ἀτέλεια πρός τελείωσιν αὐτοῦ. Αἱ δοκιμασίαι διανοίγουσι τούς ὀφθαλμούς τῆς διανοίας τῶν ἀγαπώντων τόν Θεόν πρός τό φῶς τῆς ἀληθείας καί καθιστῶσιν αὐτούς τηλαυγεῖς καί ἱκανούς ἵνα βλέπωσιν οὐ μόνον τά ἐγγύς ἀλλά καί τά πόρρω κείμενα˙ καί τόν νοῦν ἱκανόν νά νοῇ οὐ μόνον τά νοητά, ἀλλά καί τά ὑπέρ κατάληψιν˙ καί οὐ μόνον νά νοῇ, ἀλλά καί νά ἐπιγνώσκῃ…».

Του πολυπαθόντος αυτού Αγίου, του οποίου «εἰς τό πρόσωπόν Του ἡμιλλᾶτο ἡ ἁρμονική ἀναλογία τῶν μερῶν μέ τήν γλυκύτητα τῆς ἐκφράσεως», Αυτού που από «τούς γαλανούς ὀφθαλμούς του διεχύνετο μία ἀκτινοβολία ὁμοία πρός ἐαρινόν ὄρθρον καί τό ἀκτινοβολοῦν πρόσωπόν του ἐστεφανοῦτο ἀπό χιονόλευκον γενειάδα», όλες οι περιπέτειες, όλες οι θλίψεις, οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες του βίου Του ουδόλως ίσχυσαν ν᾿ αποδυναμώσουν την πανίσχυρη θεία αγάπη, που κατέφλεγε την καρδιά Του, την οποία (καρδιά Του) ο αγιασμός του βίου Του είχε καταστήσει κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος, γι᾿ αυτό και μας δίδει μια «ποιητική» ερμηνεία των δοκιμασιών και των θλίψεων με τα «μυστικά» της Ορθοδόξου Πίστεώς μας.

Μέσα σ᾿ ένα περιβάλλον «καλοπέρασης» και ανέσεων, όπου ο καθένας μας φροντίζει να «ξορκίσει» μακρυά απ᾿ αυτόν το κακό, την θλίψη, την δοκιμασία, ο Άγιος Νεκτάριος με την ζωή Του και την διδαχή Του έρχεται να μας προσφέρει μια άλλη διάσταση του πόνου: «Διατί νά ἀσχάλωμεν (= ἀγανακτοῦμε, στεναχωρούμεθα) εἰς τούς πειρασμούς μας; Ὁ Κύριός μας ὁ Ἴδιος προσεύχεται δι᾿ ἡμᾶς. Εἰς τήν διάρκειαν τῆς δοκιμασίας ἡμεῖς ἕν καθῆκον ἔχομεν, νά μήν λησμονῶμεν τήν τελευταίαν ἐντολήν Του˙ ‘’Σίμων, Σίμων ἰδού ὁ Σατανᾶς ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ συνιάσαι ὡς τόν σῖτον˙ ἐγώ δέ ἐδεήθην περί σοῦ ἵνα μή ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου˙ καί σύ πότε ἐπιστρέψας στήριξον τούς ἀδελφούς σου’’ (Λουκ. κβ’, 31-32). Ἰδού το ἰδιαίτερον καθῆκον ἡμῶν. Ὁ Κύριος μᾶς σῲζει ἀπό τούς πειρασμούς, ἡμεῖς καλούμεθα νά βοηθήσωμεν τούς ἀδελφούς μας νά μή κλονίζωνται ἀπό τούς πειρασμούς». Και τούτο ο Άγιος απέδειξε εμπράκτως και ζων και μετά θάνατον. Πόσους δοκιμαζομένους δεν εστήριξε με τους γλυκείς και παρήγορους λόγους Του; Πόσες θεοφιλείς ψυχές Μοναζουσών δεν εδρόσισε οδηγών αυτές «εἰς τόπον χλόης… καί ἐπί ὕδατος ἀναπαύσεως» (Ψαλμ. κβ’, 2); Πόσους Ιεροσπουδαστές δεν εφρόντισε στις δυσκολίες τους; Πόσους αρρώστους δεν εθεράπευσε και θεραπεύει, πόσους δυσκλυδώνιστους, συνταρασσομένους, αναγκεμένους δεν ειρηνεύει και παραμυθεί με τις μεσιτικές προς Κύριον πρεσβείες Του;

Ο Χριστιανός, του οποίου η πίστη εισχωρεί στο «μυστήριο του διωγμού», βρίσκει στην ελπίδα του την δύναμη να τον υπομένει με χαρά. Το κήρυγμα του Ευαγγελίου επισφραγίζεται συνήθως δια των δοκιμασιών. Και σύμφωνα με τον Απ. Παύλο όσοι έχουν αναλάβει «ἔργον Εὐαγγελιστοῦ» αν δεν περάσουν το κλυδώνιο των δοκιμασιών και των θλίψεων «καπηλεύουν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ» (Β’ Κορ. β’, 17). Η δοκιμασία είναι σημείο της Αποστολής, υπηρετεί την αιώνιο ζωή, είναι ο δρόμος του εσωτερικού Πάσχα. Αληθώς, η ώρα του θανάτου του Ιησού δεν είναι και η ώρα της δόξης Του, όπως αναγράφεται από τους αγιογράφους επί του Σταυρού Του: «Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ»; Η δοκιμασία είναι ο δρόμος της αγάπης που ελπίζει˙ «ἀλλά καί καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διά Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν» (Ρωμ. ε’, 3-5).

Το μήνυμα που προσφέρει η ζωή των ανθρώπων του Θεού και στους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης και στους μετά τον Χριστόν χρόνους είναι, ότι η δοκιμασία είναι πέρασμα προς τον Θεό. Ο Άγιος Νεκτάριος κατά την διάρκεια των δοκιμασιών Του διδάχθηκε την βαθύτερη θεία αγάπη, δηλαδή την θερμότερη προσευχή. «Οσάκις έτυχε να υπάγω εις την Μονήν του Αγίου – σημειώνει ευλαβής Κληρικός – και παρέμεινα κατά τας Ακολουθίας εντός του Ιερού Βήματος, έβλεπον τον Άγιον να ίσταται γονυπετής εις τον Εσταυρωμένον και εναγκαλιζόμενος με τας χείρας του τον Τίμιον Σταυρόν προσηύχετο με στεναγμούς αλαλήτους και έβρεχε με δάκρυα το ξύλον του Σταυρού. Τρανόν τούτο δείγμα της ολοψύχου και ολοκαρδίου Αυτού αγάπης προς τον Θεόν»!

Ο Κύριος Ιησούς μας διαβεβαιώνει: «Μακάριοί ἐστέ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσιν … ἕνεκεν ἐμοῦ … χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε» (Ματθ. ε’, 11 εξ.). Αυτός Του ο λόγος πραγματοποιείται στους Χριστιανούς, οι οποίοι δοξάζονται «εν ταις θλίψεσιν», και η παραμυθία που νοιώθουν μέσα στην δοκιμασία και την θλίψη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και συνάμα σημείον της παρουσίας της Βασιλείας του Θεού. Δεν τους διακρίνει μαζοχιστική διάθεση αλλά κινούμενοι οι Χριστιανοί από θεία αγάπη και ένθεη επιθυμία αποδέχονται τις δοκιμασίες και την εξ αυτών θλίψη, γνωρίζοντες εμπράκτως την ρήση του Μεγάλου Αντωνίου˙ «έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος».

Το βιβλίο της Αποκαλύψεως, γραμμένο σε καιρούς φοβερής δοκιμασίας, είναι ο καθρέπτης της ζωής της Εκκλησίας, και ο Αναστημένος Κύριος «ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καί ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς» (Απ. α’, 3) απευθύνει πάντα το μήνυμα: «Μηδέν φοβοῦ ἅ μέλλεις παθεῖν … γίνου πιστός ἄχρι θανάτου, καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς» (ενθ. ανωτ. β’, 10), όπως ακριβώς τον χάρισε στον Άγιο Νεκτάριο, που άλλοι στους χρόνους Του διεφημίζοντο για την «αγιότητά» τους, ενώ Αυτός συκοφαντούμενος δυσφημίζετο σιωπών και υπομένων, εγκαρτερών και συγχωρών τους «σταυρωτάς» Του, Ου ταις πρεσβείαις εξαιτούμεθα, ίνα τύχωμεν, δι᾽ ευχών και του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Διονυσίου, Ουρανών Βασιλείας. Αμήν.