Δευτέρα 07 Οκτωβρίου 2024
Η 7η Οκτωβρίου 2023 θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη πολλών ανθρώπων, καθώς η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ κόστισε τη ζωή σε 1.200 άτομα και προκάλεσε ανείπωτη οδύνη. Ανάμεσα στους επιζώντες, η Βλάντα Πατάποφ, γνωστή ως η «γυναίκα με τα κόκκινα», αναγκάστηκε να βιώσει μια εφιαλτική πραγματικότητα.
Ένα χρόνο μετά, ανοίγει την καρδιά της στην Daily Mail για να μοιραστεί τη συγκλονιστική της εμπειρία, που την έχει στιγματίσει για πάντα. Η ιστορία της Βλάντα, με καταγωγή από την Ουκρανία, είναι ένας συνδυασμός τρόμου, επιβίωσης και ελπίδας, που αποτυπώνει την απελπισία αλλά και την ανθεκτικότητα των ανθρώπων που έχουν βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις. Αν και το τραύμα της παραμένει ανοιχτό -παλεύει με το μετατραυματικό στρες-, η επιθυμία της να προχωρήσει και να ζήσει μια ζωή γεμάτη αγάπη για την κόρη της είναι η κινητήρια δύναμή της.
Η μοιραία απόφαση να παραβρεθεί στο φεστιβάλ
Η Βλάντα, 26 ετών, αποφάσισε να παραστεί στο φεστιβάλ Nova την τελευταία στιγμή, μαζί με τον φίλο της Ματάν και τη φίλη τους Μάι. Αυτή η απόφαση αποδείχθηκε μοιραία, καθώς η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο φεστιβάλ ήταν ήδη περίεργη.
«Η Ρόμι ήταν τόσο ήσυχη, πάντα είναι ζωηρή και παίζει με τα παιχνίδια της, αλλά εκείνη την ημέρα ήταν σιωπηλή, και είμαι σίγουρη ότι διαισθανόταν ότι κάτι κακό θα συνέβαινε», θυμάται η Βλάντα, προσπαθώντας να επεξεργαστεί την κατάσταση που επικρατούσε πριν αναχωρήσουν για το φεστιβάλ.
Αυτή η ανησυχία την ακολούθησε καθώς πλησίαζε η ημέρα του φεστιβάλ, και η Βλάντα ένιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. «Το περίεργο είναι ότι δεν ήθελα να πάω στο φεστιβάλ. Ήταν κάτι της τελευταίας στιγμής», αναφέρει.
Η ατμόσφαιρα στο φεστιβάλ
Όταν έφτασαν στο φεστιβάλ, η Βλάντα θυμάται ότι το κλίμα ήταν περίεργο. «Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ παράξενη. Οι άνθρωποι διασκέδαζαν και χόρευαν, αλλά εγώ δεν είχα ενέργεια – και δεν χόρεψα τόσο πολύ όσο συνηθίζω όταν πηγαίνω σε αυτά τα φεστιβάλ», λέει.
Παρά τη ευφορία που επικρατούσε γύρω της, η Βλάντα ένιωθε ανήσυχη. «Σκέφτηκα ότι ήταν περίεργο να διεξάγεται ένα φεστιβάλ τόσο κοντά στα σύνορα με τη Γάζα, δεδομένου ότι οι ρουκέτες πέφτουν κατά καιρούς», προσθέτει στην αφήγησή της.
Όμως, η επιθυμία της να απολαύσει τη ζωή, την έκανε να παραβλέψει αυτές τις εσωτερικές ανησυχίες.
Η τρομακτική στιγμή της επίθεσης
Στις 6 το πρωί, ενώ η Βλάντα κοιμόταν, οι σειρήνες που ήχησαν στο κινητό της από το μαζικό προειδοποιητικό μήνυμα έκτακτης ανάγκης την ξύπνησαν. «Ακούστηκαν πυροβολισμοί και αμέσως κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε», περιγράφει.
Ο πανικός κυριάρχησε και ο Ματάν άρχισε να φωνάζει. «Μου φώναξε ότι πρέπει να τρέξουμε για το αυτοκίνητο. Οι πύραυλοι άρχισαν να πέφτουν και ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος», θυμάται.
Η κατάσταση εκτροχιάστηκε γρήγορα, καθώς οι τρομοκράτες της Χαμάς εισέβαλαν και σκότωναν αδιάκριτα τους παρευρισκόμενους. «Ο κόσμος νόμιζε ότι ήταν μια τυπική ρουτίνα επιθέσεων από τη Γάζα, αλλά δεν ήταν».
Αγωνιώδης φυγή
Η Βλάντα, ο Ματάν και η Μάι προσπαθούσαν να φύγουν με το αυτοκίνητο, ωστόσο, η διαφυγή τους δεν ολοκληρώθηκε λόγω του χάους που επικρατούσε. «Ήταν απλώς χάος, υπήρχαν εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα παντού και καταφέραμε να φτάσουμε σε ένα καταφύγιο κατά μήκος του δρόμου, όπου ένας αστυνομικός μας φώναξε να συνεχίσουμε να οδηγούμε προς τα ανατολικά αν θέλαμε να μείνουμε ζωντανοί», περιγράφει.
Οι σφαίρες άρχισαν να πέφτουν βροχή γύρω τους και η Βλάντα ένιωθε ότι ο κόσμος γύρω της κατέρρεε.
Ο Μάταν συνέχισε να οδηγεί, σύμφωνα με τις περιγραφές της Βλάντα, αλλά δεν απομακρύνθηκαν πολύ. Τότε είδαν μαχητές της Χαμάς σε αυτοκίνητα, ποδήλατα και φορτηγά να έρχονται προς το μέρος τους πυροβολώντας, «οπότε προσπαθήσαμε να διασχίσουμε το χωράφι αλλά κολλήσαμε, έτι όλοι βγήκαμε έξω και αρχίσαμε να τρέχουμε για τις ζωές μας».
Σε εκείνο το σημείο, η Βλάντα χωρίστηκε από τον Ματάν και ξεκίνησε να τρέχει με τη Μάι. Όταν έφτασαν σε κάποια δέντρα έβαλαν τα κλάμματα. «Δεν ξέραμε τι να κάνουμε ή πού να πάμε και το μόνο που μπορούσα να σκέφτομαι ήταν η Ρόμι. Συνέχιζα να βλέπω το πρόσωπό της και έλεγα ότι κάποιος πρέπει να επιβιώσει για εκείνη».
Η στιγμή της σωτηρίας
Η Βλάντα και η Μάι βρήκαν τελικά καταφύγιο στο αυτοκίνητο ενός άνδρα που τις βοήθησε να διαφύγουν. «Ήταν ο Γιοσέφ Μπεν Αβού, ο άγγελός μου», λέει. «Πέρασα από τις πιο τρομακτικές στιγμές, αλλά εκείνος μας έσωσε. Ήταν η ελπίδα μας μέσα στο χάος».
Σε αυτό το αυτοκίνητο, βρήκαν επιτέλους ένα ασφαλές μέρος. «Ήμασταν οκτώ άτομα στο αυτοκίνητο, ήταν ένα Kia Picanto και ήμασταν όλοι ο ένας πάνω στον άλλο. Τηλεφώνησα στον Ματάν και του είπα ότι ήμουν καλά και μου είπε ότι τον είχαν μαζέψει και αυτόν και ότι ήταν ασφαλής», περιγράφει.
Όταν τελικά έφτασαν σε μια στρατιωτική βάση, η Βλάντα έμεινε εκεί περιμένοντας να βρει τον Ματάν, ο οποίος βρισκόταν σε μια άλλη στρατιωτική βάση, είκοσι λεπτά μακριά. «Ολόκληρη η περιπέτεια κράτησε τρεις ώρες, αλλά φάνηκε να περνά τόσο γρήγορα. Το πιο δύσκολο ήταν η αναμονή για να επιστρέψω στην κόρη μου», εξηγεί.
Όταν η Βλάντα συνάντησε ξανά τη Ρόμι, ένα 24ωρο αργότερα, της έδωσε «τη μεγαλύτερη αγκαλιά».
Η επόμενη ημέρα
Αφού επέστρεψε στο σπίτι, η Βλάντα ένιωσε ανακούφιση, αλλά είχε τρομακτικές αναμνήσεις. «Κάθε μέρα σκεφτόμουν ότι είχα επιβιώσει, αλλά οι φίλοι μου και τόσοι άλλοι δεν είχαν αυτή την τύχη», εξομολογείται.
Οι σκέψεις αυτές την κατέκλυζαν και η επιβίωση της φαινόταν σαν να ήταν μια βαριά αμαρτία. «Έχω κάνει ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική όπως και πολλοί άλλοι που ήταν εκεί και βρίσκω ότι το να μιλάω σε ανθρώπους με βοηθά να αντιμετωπίσω αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα», αναφέρει.
Η 26χρονη Βλάντα αντιμετωπίζει το σύνδρομο του επιζώντα, μια συναισθηματική διαταραχή, από τη στιγμή που ένοπλοι τρομοκράτες της Χαμάς έπεσαν από τον ουρανό με αλεξίπτωτα πλαγιάς για να ενωθούν με ενόπλους που επέβαιναν σε μοτοσικλέτες και φορτηγά στην προσεκτικά σχεδιασμένη δολοφονική αποστολή.
Εν τω μεταξύ, η επέτειος της σφαγής και η συνεχιζόμενη σύγκρουση στην περιοχή που κλιμακώνεται ανεξέλεγκτα έχουν επιτείνει το τραύμα της.
Η ζωή μετά την επίθεση
Η Βλάντα ζει τώρα στην παραθαλάσσια πόλη Ashdod, κοντά στο Τελ Αβίβ, και προσπαθεί να δημιουργήσει μια νέα καθημερινότητα για τη Ρόμι. «Η Ρόμι θα γίνει τεσσάρων χρόνων και για το 1/4 της ζωής της γνωρίζει μόνο τον πόλεμο», λέει. Προσπαθεί να της δώσει τις καλύτερες δυνατές αναμνήσεις, αλλά οι σειρήνες και οι αναφορές για επιθέσεις είναι συνεχώς γύρω τους.
Στην καθημερινή ζωή της, η Βλάντα προσπαθεί να επανέλθει σε κάποια κανονικότητα. Μαγειρεύει, πηγαίνει στην αγορά και προσπαθεί να διατηρήσει τη ζωή της όσο πιο φυσιολογική γίνεται για τη Ρόμι. «Κάθε φορά που βλέπω την κόρη μου να γελά, νιώθω ότι κάνω κάτι σωστό», λέει. Η παρουσία της Ρόμι αποτελεί πηγή ελπίδας και έμπνευσης, αλλά και μια καθημερινή υπενθύμιση του τι έχει διακυβευτεί.
Λέει, επίσης, ότι έχει δημιουργήσει στενές σχέσεις με εκείνους που τη βοήθησαν να σωθεί, αλλά σκοπεύει να γιορτάσει την επέτειο ήσυχα στο σπίτι με την οικογένειά της. «Γίνονται εκδηλώσεις για να θυμηθούμε τι συνέβη στο φεστιβάλ, αλλά εγώ δεν θα πάω γιατί για μένα το πιο σημαντικό είναι να είμαι με τη Ρόμι και τον Ματάν», δήλωσε.
«Όταν η Ρόμι ακούει τις σειρήνες φοβάται τόσο πολύ, αρχίζει να κλαίει και με την επέτειο δεν έχω όρεξη να την αφήσω να πάει στον παιδικό σταθμό, οπότε θα μείνω στο σπίτι, μόνο και μόνο επειδή δεν ξέρεις αν θα ξαναδοκιμάσουν κάτι», τονίζει εμφατικά.
Παράλληλα, η Βλάντα αποκάλυψε ότι εξακολουθεί να είναι σε επαφή με τους συναδέλφους της που πήγαν στο φεστιβάλ, λέγοντας: «Εξακολουθώ να μιλάω με τους φίλους που ήταν εκεί και με τους ανθρώπους που με έσωσαν, είμαστε σε μια ομάδα WhatsApp και το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς, κανείς μας δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει».
Ωστόσο, η ιστορία της Βλάντα δεν είναι μοναδική, αλλά αντιπροσωπεύει χιλιάδες άλλες που ζουν καθημερινά με τον τρόμο των επιθέσεων. Η ισραηλινή κοινωνία καλείται να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα που έχει στιγματίσει τις ζωές πολλών.
Ελπίδα για το μέλλον
Η Βλάντα, στη συνέντευξή της στην Daily Mail, αφήνει και ένα σημαντικό μήνυμα ελπίδας. «Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους τρομοκράτες να κερδίσουν. Πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί για το Ισραήλ και τους ομήρους που είναι ακόμη στο Γάζα. Αλλά είναι οι όμηροι που λυπάμαι περισσότερο, και οι οικογένειές τους, οι μικρές μωρά που βρίσκονται εκεί ένα χρόνο τώρα».
Αν και οι αναμνήσεις της επίθεσης είναι ακόμα φρέσκες, η Βλάντα δηλώνει ότι έχει αρχίσει να βλέπει το μέλλον με περισσότερη ελπίδα. «Θέλω να μπορώ να προσφέρω στη Ρόμι μια ζωή χωρίς φόβο. Η δουλειά μου είναι να της δείξω ότι οι άνθρωποι μπορούν να είναι καλοί, παρά τις φρικαλεότητες που έχουν συμβεί», τονίζει. Ελπίζει να μπορέσει να ταξιδέψει ξανά και να γνωρίσει νέους ανθρώπους, μακριά από το σκοτάδι του πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου