Αρνητής αποτελέσματος

 

Του Μανώλη Κοττάκη

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε στο υπουργικό συμβούλιο του Σαββάτου «υποκρισία τη δεξιά στροφή» που του προτάθηκε ως αντίδοτο μετά το ποσοστό που έλαβε η Νέα Δημοκρατία στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, και προσέφυγε σε μία παλαιά αδημοσίευτη συνέντευξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον Βάσο Βασιλείου (και όχι Βασίλη Βασιλικό, όπως λανθασμένα τον ενημέρωσαν να πει οι άσχετοι με την παράταξη εκσυγχρονιστές συνεργάτες του), για να απαξιώσει τις έννοιες «δεξιός», «αριστερός» κ.λπ.

Θα ήταν ίσως χρήσιμο στον κύριο πρωθυπουργό να διαβάσει με προσοχή το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο που έγραψε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην «Καθημερινή της Κυριακής», με το οποίο, χωρίς να απορρίπτει τις κλασικές διαχωριστικές γραμμές, περιγράφει με μεγάλη πληρότητα τη νέα πραγματικότητα: τη συνύπαρξη δεξιών, αριστερών, κεντρώων στο ίδιο μπλοκ, στο αντισυστημικό, χωρίς απεμπόληση της ταυτότητάς τους, το οποίο με βάση την καταγραφή που έκανε (αθροίζοντας τα ποσοστά των μικρότερων δεξιών και αριστερών κομμάτων) φτάνει πλέον το 40% της ελληνικής κοινωνίας! Σε μη μνημονιακή περίοδο. Και είναι στο δεξιό σκέλος του αυτό το μπλοκ, δεν το επισημαίνει ο κύριος Βενιζέλος, δεύτερο κόμμα πλέον σε επίπεδο Επικράτειας, με ποσοστό 20% αθροιστικώς.

Γιατί συμβαίνει αυτό δεν θέλει να το αξιολογήσει το Μαξίμου. Και θεωρεί υποκρισία τυχόν δεξιά στροφή. Ενώ πρόκειται για ιδεολογικό κόμπλεξ. Διότι αν έμπαινε στον κόπο να το αναλύσει, θα έπρεπε και να εξηγήσει γιατί σε αυτή τη συντηρητική στροφή συναντήθηκαν σε κεντρικά θέματα της κυβερνητικής ατζέντας δυνάμεις που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Τι σχέση έχει το ΚΚΕ με τη ΝΙΚΗ, τον Βελόπουλο και τη Λατινοπούλου; Κι όμως, καταψήφισε τον γάμο, κι όμως τολμηρά ανέδειξε ζητήματα που αφορούν την οικογένεια και τα ήθη (sugar daddy), και όμως διαρκώς μιλά για την εθνική υποχώρηση στο Αιγαίο.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος κατατάσσει ορθώς στο συστημικό μπλοκ τη Ν.Δ., τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Αριστερά και τους Δημοκράτες φαίνεται να ανησυχεί γιατί η βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ των συστημικών και τον αντισυστημικών δυνάμεων είναι η διαφορετική αντίληψη που έχουν για τον ορισμό της συναίνεσης. Και, άρα, αποκλείονται για το μέλλον οι κυβερνητικές συνεργασίες Κέντρου – άκρων, σε περίπτωση ακυβερνησίας.

Παλαιά, σύμφωνα με τον ορισμό του Ρόμπερτ Κάπλαν, ο κλασικός συντηρητικός δεν αναζητούσε τις δικαιώσεις στους θριάμβους, αλλά στις γέφυρες και τις συναινέσεις. Όμως, τώρα οι άνθρωποι που ψηφίζουν αντισυστημικά τα μικρά και τα μεγάλα δεξιά κόμματα, αλλά και τα μικρότερα αριστερά, δεν επιθυμούν τη συναίνεση, αλλά τις ανατροπές, γιατί η νέα υπερφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων στη Δύση ξεριζώνει τα θεμέλια του κόσμου στον οποίο έζησαν.

Κάντε έναν κόπο και μπείτε στο site του κόμματος ΝΙΚΗ. Το πρώτο πράγμα που θα δείτε είναι ότι δεν δέχεται να συνεργαστεί με πολιτικούς που έχουν εκλεγεί βουλευτές ή έχουν θητεύσει υπουργοί στα κόμματα της Μεταπολίτευσης. Δεν είναι τυχαία αυτή η διαχωριστική γραμμή. Και δεν αφορά μόνο αυτό το κόμμα. Την εντοπίζουμε και αλλού. Αντιστοιχεί σε κοινωνική τάση του εκλογικού σώματος από τα Μνημόνια και έπειτα. Την είχε προφητεύσει όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη, το 2008, η προοδευτική συγγραφεύς Σαντάλ Μουφ με το βιβλίο της «Το δημοκρατικό παράδοξο», με το οποίο προειδοποιούσε ότι η συναίνεση στο Κέντρο οδηγεί στην άνθηση των κατ’ αυτήν άκρων. Πολλοί, επίσης, δεν παρατήρησαν ότι η Πλεύση Ελευθερίας, που επικρίνει τη Συμφωνία των Πρεσπών, απαρνήθηκε την αριστερή της προέλευση και πλέον, πολιτευόμενη αντισυστημικά, διεκδικεί ψήφους από όλο το φάσμα, με το σύνθημα «Ούτε αριστερά, ούτε δεξιά, μόνο μπροστά».

Αυτό, λοιπόν, που υποστηρίζει ο πρωθυπουργός επικαλούμενος τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ξεχνώντας βεβαίως να προσθέσει ότι ο Εθνάρχης, σύμφωνα με την ιδεολογική διακήρυξη της Ν.Δ. το 1974, θεωρούσε παραπλανητικές τις ετικέτες «αριστερά», «δεξιά», «όταν πρόκειται να εξυπηρετηθούν τα αληθινά συμφέροντα του έθνους» (πότε τη χρησιμοποίησε τελευταία φορά αυτή τη λέξη ο πρωθυπουργός; Πότε διασυνδέθηκε μία ιδεολογική επιλογή με το έθνος;), είναι ότι το θεώρημά του ισχύει αντεστραμμένο στον αντισυστημικό πόλο.

Ενώ στον συστημικό δεν έχει καμία σημασία αν είσαι δεξιός, αριστερός ή κεντρώος, αλλά παίζουν ρόλο μόνο τα πρακτικά αποτελέσματα επί των πολιτικών (κυρίως οι υλικές αξίες), στον αντισυστημικό πόλο άυλα θέματα όπως η Ιστορία, οι οικογενειακές αξίες, η σημαία, η πατρίδα, ο χειρισμός θεμάτων εξωτερικής πολιτικής ενώνουν πολίτες από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες στον πατριωτικό αντισυστημικό χώρο. Ο οποίος δεν έχει καμία διάθεση να δώσει συναίνεση σε πολιτικές πρακτικές σαν κι αυτές που ζήσαμε το τελευταίο διάστημα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα exit poll, το 32% των πολιτών αποφάσισε τι θα ψηφίσει με κριτήριο και το κράτος δικαίου, το οποίο ήταν το τρίτο κατά σειρά κριτήριο επιλογής, μετά την ακρίβεια και την υγεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με έρευνα της Opinion Poll, ο γάμος επηρέασε την ψήφο των πολιτών σε ποσοστό 16%. Κάτι που επίσης δεν γίνεται κατανοητό στο Μαξίμου είναι η ευθεία διασύνδεση των κριτηρίων ψήφου ακρίβεια – Υγεία – κράτους δικαίου -διαπλοκή. Η οδυνηρά διαπίστωση (από τον άθλιο χειρισμό των ζητημάτων των Τεμπών και των υποκλοπών) ότι πάντοτε κερδίζει ο δυνατός και υποτιμάται ο αδύναμος εμπεδώνεται μέσα στα σουπερμάρκετ και τα νοσοκομεία.

Όταν ο πολίτης βρίσκεται μπροστά σε ένα ακριβό προϊόν, σχηματίζει την εντύπωση ότι όπως στα Τέμπη και στις υποκλοπές, έτσι και εδώ η κυβέρνηση δεν προστατεύει το εισόδημά του, αλλά τις πολυεθνικές. Όταν ο πολίτης, ο μη γένοιτο, αρρωστήσει και χρειάζεται δωρεάν υγεία, αλλά πληρώνει 5.000 ευρώ στα απογευματινά χειρουργεία, πάλι συνειδητοποιεί ότι η κυβέρνηση μεταξύ του ιδίου και της ανάγκης να χρηματοδοτηθούν τα πλεονάσματα του Προϋπολογισμού αδιαφορεί για τον ίδιο και πριμοδοτεί τα πλεονάσματα.

Η σύγκρουση, λοιπόν, και η έλλειψη διάθεσης συναίνεσης που διακρίνει ο κ. Βενιζέλος μέσα στο 40% του αντισυστημικού πόλου έχουν τη ρίζα τους στην από πολλού καιρού παγιωμένη αίσθηση αδίκου. Ότι στο σχήμα δίκαιο – άδικο η Πολιτεία επιλέγει για εκείνον πάντοτε το άδικο. Στο σχήμα δυνατός – αδύναμος η κυβέρνηση προστατεύει πάντοτε τον δυνατό και τον δεύτερο τον έχει δεδομένο με το ξεροκόμματο ενός pass. H ιδεολογική ανάλυση που κάνουν οι φωστήρες του εκσυγχρονισμού μέσα στο Μαξίμου είναι εντελώς άτοπη, και απόδειξη αυτού είναι η μεγάλη αύξηση των δυνάμεων του αντισυστημικού μπλοκ μέσα στον χρόνο, πολύ δε περισσότερο η ραγδαία αύξηση των δεξιών δυνάμεων μέσα στο αντισυστημικό μπλοκ.

Μια ματιά στα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών του 2023, των περιφερειακών εκλογών του 2023 και των ευρωεκλογών 2024 δείχνει τη γεωμετρική αύξηση των δυνάμεων του δεξιού πυλώνα των αντισυστημικών δυνάμεων. Στις εθνικές εκλογές του 2023 το ποσοστό έφτασε κοντά στο 13%. Στις περιφερειακές εκλογές εκφράστηκε με τη νίκη ανεξάρτητων υποψηφίων περιφερειαρχών προερχόμενων από τον χώρο της δεξιάς παράταξης, στη Λέσβο, στην Κοζάνη, στην Κέρκυρα, στη Θράκη και αλλού. Στις ευρωεκλογές το ποσοστό των δεξιών αντισυστημικών δυνάμεων έφτασε το 20%.

Αλλά ο αρνητής του αποτελέσματος Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί τυχόν δεξιά στροφή… υποκρισία. Στην πραγματικότητα, δεν αντέχει τη δεξιά στροφή γιατί δεν είναι ο ίδιος δεξιός. Κάπως έτσι βλέπουμε να δικαιώνεται μέσα στον χρόνο, με νέα αύξηση των δεξιών ταυτοτικών δυνάμεων, ο Ρόμπερτ Κάπλαν, ο οποίος υποστήριζε ότι «οι μεγάλες αλλαγές κυοφορούνται πάντα μέσα στις σιωπές». Αλίμονο σε αυτούς που θεωρούν τις σιωπές συναινέσεις! Έρχεται μια μέρα που ακούνε τη βοή της σιωπής μέσα από τις κάλπες.

Υστερόγραφο: Ο πρωταθλητής μας στο επί κοντώ Εμμανουήλ Καραλής, ο οποίος κέρδισε αργυρό μετάλλιο στους πανευρωπαϊκούς αγώνες στίβου, με νέο ατομικό ρεκόρ, δήλωσε στην ΕΡΤ πως «όταν φοράω το εθνόσημο, το σώμα μου πάει μόνο του»! Αλλά ο πρωθυπουργός, που κάτι τέτοια τα θεωρεί «ακροδεξιά», του έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα. Κεντρώα υποκρισία.

antinews.gr.