Βράδυ…αργά, μεταμεσονύχτια, την ώρα πού κυριαρχεί η σιωπή ,η γαλήνη και η αβεβαιότητα τού μοιραίου , τού απρόβλεπτου και τού αγνώστου ,σ ένα σύμπαν πού διαρκώς διαστέλλεται.
Το μικρό τρακτέρ ανεβαίνει μουγκριζοντας και αγκομαχωντας την ανηφόρα τής εκκλησίας των Εισοδίων.
Πίσω στο αναβατοριο χαλαρά βαλμένο ένα πι ,και δίπλα στη θέση τού οδηγού σχεδόν πάνω στο μεγάλο φτερό ,ένα μπαστούνι με ενσωματωμένο φακό,λοξά βαλμενο για να μην πέσει και σπάσει.
Βοηθήματα βάδισης για το αδύναμο σώμα τού παλιού αθλητή.
Στη θέση τού οδηγού,ο Βαγγέλης…ο δικός μας Βαγγέλης ,ο γείτονας ,το καλύτερο παιδί όπως θα τραγούδαγε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, πού εδώ και χρόνια μετά την σύνταξη του ,ζούσε από επιλογή,ζωή κοσμοκαλόγερου ,διατηρώντας όμως πάντα .. δίπλα κι από μακριά , τούς καρδιακους του φίλους ,την οικογένειά του ,κι ένα ποτήρι κρασί πάντα γεμάτο έτοιμο να το τσουγκρισει με εκείνους πού αισθανόταν πώς θα καταλάβουν τα μέσα του πού άλλοτε ήταν σαν μια αγριεμενη θάλασσα ,κι άλλοτε σαν μια νύχτα Αυγούστου με πανσέληνο.
Τα χρόνια περνάγανε κι εκείνος μέσα στον μικρόκοσμο του ταξίδευε με τον δικό του τρόπο όπως οι παλιοί ναυτικοί σε πολύχρονα ταξίδια πού αδυνατούσες να διακρίνεις την αρχή,τη μέση και το τέλος, ζώντας ανάμεσα σε κύκλωπες και Λαιστρυγόνες τού μυαλού έχοντας στο προσκεφαλο τούς Αγίους κάτω από ένα εικονοστάσι με αχνό από το καντυλακι φωτισμό.
Προχθές όμως το μεσημέρι,δύο μέρες μετά τα γενέθλια του ,έφυγε αθόρυβα προσευχόμενος ,καθώς ανέμενε το ασθενοφόρο στο Κέντρο Υγείας Νεμέας ,μετά τού αδερφού του ,για να τον μεταφέρει λόγω τής σοβαρότητας τής υγείας του σε κεντρικό νοσοκομείο τού νομού.
Βλέπεις τον πρόλαβαν οι Αγγελοι και οι Άγιοι πού τούς αναζητούσε μια ζωή στις εκκλησίες ,στις διδαχές τών μοναχών και στα βιβλία .
Ο Βαγγέλης,ήταν ένα πρόσωπο αγαπημένο από τα παιδικά μας χρόνια,τότε πού αλλωνιζε την γειτονιά χαρούμενος ,γελαστος , δραστήριος ,καλοσυνάτος όπως άλλωστε όλη του η οικογένεια,ο πατέρας του ο κυρ Γιώργης (πρακτικός κτηνίατρος ) ,η γλυκιά φιλόξενη μάνα του ,η κυρά Ντίνα ,και τα αδέρφια του ,ο Τάκης (οδοντίατρος)και η Αντωνία ( νοσηλεύτρια).
Όλοι τους αναπόσπαστο κομμάτι μιας ευρύτερης οικογένειας όπως ήταν κάποτε οι παλιές γειτονιές πού μοιράζονταν την χαρά και τήν λύπη.
Ο Βαγγέλης ,ο Γοργοπόδαρος ιπτάμενος δρομέας πού κέρδιζε ανελλιπώς το χρυσό μετάλλιο στους μαθητικούς αγώνες πού γίνονταν στην Κόρινθο στα 400 και στα 800 μέτρα ,και πού στα γυμνασιακά μας χρόνια θαυμάζαμε στα διαλείμματα ,όταν έπαιρνε φορα και εκτινασσοταν πάνω από το <<ιππικό εφαλτήριο>> κάνοντας ένα γύρισμα επικίνδυνο στον αέρα πριν προσγειωθεί στο πλαστικό στρώμα, αποσπώντας τα χειροκροτήματα και τον θαυμασμό όλων ,ήταν ένας μικρός ήρωας σαν εκείνους από τα κόμικς τής εποχής.
Μετ’ έπειτα ακολούθησε καριέρα αστυνομικού, όπου την έκλεισε με την τελευταία του μετάθεση στο Άγιον Όρος ,όπου έγινε καί η αιτία να αλλάξει την έως τότε ζωή του ,αρνούμενος κατά μεγάλο μέρος τα εγκόσμια .
Στην ζωή του,είχε την τύχη να περάσει μια υπέροχη γυναίκα η Αθηνά, πού τού χάρισε δύο αγόρια , πού κληρονόμησαν τα καλά του στοιχεία ,αυτά πού τον έκαναν ιδιαίτερο,ανθρώπινο και δοτικό όταν σε κοίταζε βαθειά στα μάτια , την ώρα τής ανακοχής του με τούς δαίμονες του ,προσπαθώντας μέσα απ τον Γολγοθά του ,να ανακαλύψει το φως το ασβεστο μιας ανώτερης δύναμης πού κυριαρχούσε στο σώμα,στη σκέψη και στην ψυχή του…
Κάπου εδώ όμως κλείνει και η αυλαία τού φίλου μας ,στην μικρή μας γειτονιά, πού όλο μικραίνει ,καθώς από το βάθος ακούγεται το.. <<Σάββατο κι απόβραδο και ασετιληνη στην Αριστοτέλους πού γερνάς>>..
Παραμένουν οι σκέψεις,τα συναισθήματα,οι παλιές φωτογραφίες,οι φωνές των παιδιών τού 70 ,ένα δάκρυ και μια υπόσχεση …όχι δεν θα ξεχαστείς…
Καληνύχτα Βαγγέλη
Καληνύχτα καλέ μου γείτονα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου